Deze vriendelijke
begroeting heb ik ontelbare keren aangehoord tijdens mijn vakantie in Amerika,
waar ik de afgelopen weken met mijn vrouw en twee kinderen was.
In dat land is blijkbaar
ooit een afspraak gemaakt dat iedereen elkaar op deze wijze begroet. Het
uitroepteken achter de kop boven dit stukje klopt natuurlijk niet, want het
betreft immers een vraag van de één aan de ander. De vraag van de kassière, de politieagent, de kelner, de taxichauffeur, de
stewardess en velen anderen aan mijn adres heb ik steevast beantwoord met
“fine” incl. een toelichting waarom het zo goed gaat met mij in de supermarkt. Immers
als mij iets wordt gevraagd, geef ik netjes antwoord.
Dit blijkt een misverstand
te zijn. Het is eigenlijk niet de bedoeling om antwoord te geven, maar meer om
vriendelijk te glimlachen en eventueel de wedervraag te stellen, zonder dat
daarop wordt geantwoord natuurlijk. Het geven van een antwoord kan al gauw
leiden tot een echt gesprek en dat is nu juist niet de bedoeling. Amerikanen
zijn/doen vriendelijk maar hebben ook haast en zijn efficiënt. Een lang gesprek over koetjes en kalfjes in de winkel
of in de horeca, zoals dat hier wel gebeurt, bestaat daar niet. Het is ook niet
voor niets dat er geen vertaling in het Engels is van dit typisch Hollandse
gezegde.
Is deze vriendelijke
begroeting dan wel gemeend? Is de uitbundige hartelijkheid van de gemiddelde
Amerikaanse gastheer in een horeca gelegenheid überhaupt wel oprecht of ben ik keer op keer in een
soort toneelstuk beland? Het is tenslotte bekend dat een aanzienlijk deel van
het loon bestaat uit fooi, dus het is niet zo gek dat een mens daar rare dingen
van kan gaan doen.
De Amerikaan is positief
ingesteld en vermijdt lastige gesprekken als iets fout is gegaan.
In het zeer populaire
restaurant Spice Market in New York heb ik meegemaakt dat wij per abuis een
voorgerecht te veel kregen geserveerd. Aangezien het hier “shared food” betrof
hadden wij niet direct door. Ik wist
niet meer precies wat wij besteld hadden.
Pas bij navraag bij de
gastvrouw liet zij enigszins beschamend weten dat dit fout was gegaan, maar dat
er voor gekozen was om ons hier niet over te informeren en ons rustig te laten
genieten van deze meevaller. De positieve “vibe” moet en zal intact blijven.
Eenmaal terug in Nederland
stelden velen mij de vraag of ik mij niet stoorde aan de plastic vriendelijkheid
en de geveinsde interesse die je in de horeca tegenkomt. Tot mijn eigen
verbazing – dit had ik van te voren nooit verwacht – heb ik mij daar helemaal
niet aan gestoord. Sterker nog, eigenlijk interesseert het mij helemaal niet of
het compliment over mijn kleding gemeend is of niet. Ook de uitbundig positieve
reacties op de kwaliteit van mijn Engels moeten geacteerd zijn, dat kan niet
anders. Echt of niet, het werkt!
Het heeft onze stemming
keer op keer positief beïnvloed
en leidde niet zelden tot het door ons terug-complimenteren van de horecamedewerkers
aangaande zijn of haar schoenen, haardracht, kledingkeuze of wat dan ook.
Beetje flauw misschien, maar wel geestig en de positieve stemming is gezet,
iedereen happy!
Alles gericht op het
welbevinden van de gast. Het andere goede nieuws is; dit is bijna iedereen te
leren.
Kom naar Oud London en
maak mee wat ik heb geleerd (maar dan wél gemeend natuurlijk..). De rekening krijgt u bij ons
pas als u er om heeft gevraagd en niet zoals in Amerika als de kelner door zijn
repertoire is en vindt dat het tijd is voor de gasten om in te pakken en af te
ronden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten